10 آوریل 2024- فاز سوم یک کارآزمایی بالینی نشان داد که پیوگلیتازون می تواند به عنوان درمانی کمکی برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 (T2DM) که با داپاگلیفلوزین و متفورمین قند خون آنها به طور کافی کنترل نمی شود، مزایای متابولیک قابل توجهی، در بهبود قند خون و خطر هیپوگلایسمی پایین به همراه داشته باشد. این یافته‌ها به صورت آنلاین در Diabetes, Obesity and Metabolism در 29 فوریه 2024 منتشر شد.

با این حال، محققان پیشنهاد کردند که باید مزایای آن را با احتمال افزایش وزن و افزایش دور کمر سنجیده شود.

در یک مطالعه ی تصادفی‌ و کنترل‌شده با دارونما، درمان کمکی با پیوگلیتازون با کاهش قابل‌توجه گلوکز پلاسما ناشتا (FPG)،HbA1c  و گلوکز دو ساعته در مقایسه با دارونما در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که قند خون آنها بخوبی با مصرف متفورمین و داپاگلیفلوزین(از مهارکننده هایSGLT2) کنترل نشده بود، مرتبط بود. محققان گزارش کردن که "این منجر به دستیابی افراد بیشتری به هدف گلایسمی HbA1c کمتر از 7% شد- 39.5% در گروه پیوگلیتازون در مقابل 20.5% با دارونما."

علاوه بر این، محققان به کاهش قابل توجهی در سطح انسولین و HOMA-IR و افزایش سطح آدیپونکتین در گروه پیوگلیتازون اشاره کردند که در گروه دارونما یافت نشد.

دیابت نوع 2، یک بیماری پیچیده با پاتوفیزیولوژی های متعدد است. شواهد نشان می‌دهد که تنها یک سوم تا نیمی از بیماران دیابتی به اهداف گلایسمی خود دست می‌یابند، که بر مشکلات پایدار در تضمین کنترل بهینه قند خون تأکید می‌کند. اگر بیمار حتی با درمان ترکیبی دو دارو به هدف گلایسمی نرسیده باشد، معمولاً یک عامل سوم مورد نیاز است.

هنوز مشخص نشده است که کدام یک از داروهای ضد دیابت برای بیمارانی که قبلاً با متفورمین و مهارکننده های سدیم-گلوکز کوترانسپورتر-2 (SGLT2) درمان شده اند، بهترین است.

دکتر  Sungrae Kimو همکارانش از دانشگاه کاتولیک کره، Bucheon، در کره جنوبی، ایمنی و اثربخشی پیوگلیتازون را در مقایسه با دارونما هنگامی که به درمان ترکیبی متفورمین- داپاگلیفلوزین، برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 اضافه می‌شود، بررسی کردند.

برای این منظور، محققان یک مطالعه چند مرکزی را با یک طرح تصادفی، دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما انجام دادند که شامل 249 بیمار کره‌ای مبتلا به دیابت نوع 2 بود که به‌ کنترل خوب قند خون با درمان با داپاگلیفلوزین و متفورمین دست نیافته بودند. آنها به مدت 24 هفته پیوگلیتازون (15 میلی گرم در روز) یا دارونما دریافت کردند و به دنبال آن مصرف پیوگلیتازون برای 24 هفته ی دیگر ادامه یافت.

پیامدهای اولیه این مطالعه تغییر در هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) بود. پیامدهای ثانویه ارزیابی سطوح آدیپونکتین، مقاومت به انسولین، پروفایل لیپیدی، وزن بدن، آنزیم های کبدی و اندازه ی دور کمر بود.

این مطالعه به یافته های زیر منجر شد:

•  تجویز پیوگلیتازون منجر به کاهش قابل توجه سطحHbA1c (از 0.72%  ± 7.8% درصد به 0.82 ±  7.27 درصد) در مقایسه با دارونما (از 0.76%  ±  7.79 درصد به 0.86  ±  7.69 درصد در 24 هفته) شد.

 • مزایای اضافی از درمان پیوگلیتازون شامل افزایش سطح آدیپونکتین، افزایش حساسیت به انسولین، افزایش سطح کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا، و کاهش سطح آنزیم های کبدی، و در نتیجه بهبود نمره چربی کبد در بیماری کبد چرب غیر الکلی بود.

•  درمان با پیوگلیتازون به طور متوسط اما به طور قابل توجهی با افزایش وزن و افزایش دور کمر علیرغم هیچ عوارض جانبی جدی در هر دو گروه مرتبط بود.

محققان نتیجه گیری کردند که پیوگلیتازون می تواند یک گزینه ایمن و موثر برای کنترل بهتر قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد که تحت درمان با متفورمین و یک مهارکننده هایSGLT2  ، به کنترل قند خون کافی دست نیافته اند.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/pioglitazone-add-on-therapy-in-patients-with-type-2-diabetes-effective-and-safe-option-for-better-glycemic-control-study-126843